เชื่อว่าหลายคนบางทีอาจเคยเห็นหน้าเห็นตา ครูก้อย ศิรินุช เพ็ชรอุไร นักแสดงรุ่นใหญ่ที่มีผลงานละครให้เราได้ติดตามเป็นจำนวนมากหลายเรื่อง

เรียกว่าการแสดงที่ผ่านมาของเธอมีหลายหน้าที่ ถือได้ว่าเป็นนักแสดงที่เก่งเข้าถึงอารมณ์ ถึงตัวละครได้ทุกบทบาทจริงๆจากประสบการณ์ทำให้เธอได้ผันตัวมาเป็นครูสอนการแสดงที่มีคนรู้จักกันอย่างมาก

ปัจจุบันนี้อายุมากขึ้น งานเยอะทำให้เธอไม่มีเวลาออกกำลังกายน้ำwนักตัวมากขึ้นเรื่อยๆคุณก้อย ศิรินุช เพ็ชรอุไร เปิดเผยว่า

ในขณะนี้ถ่ายละครดึก ไม่ว่างออกกำลังกาย กินดึกรวมทั้งนอนทำให้น้ำwนักขึ้นเยอะค่ะ จะลุกจะนั่งครั้งก็ลำบากมาก ทำอะไรไม่สะดวก ก้อยเลยลงทุนหาเวลาว่างเข้ามาปรึกษา

เนื่องมาจากไหนๆก็ดูแลผิวที่นี่อยู่แล้ว เลยควบคุมน้ำที่นี่ด้วยเลย ปัจจุบันนี้รู้สึกน้ำwนักเริ่มลดลงนะ รู้จักปรับอาหาร ควบคุมได้มากขึ้น อึดอัดหุ่นตนเองลดลงละ 555

สำหรับศิรินุช เพ็ชรอุไร เป็นนักแสดงละครโทรทัศน์ ภาพยนตร์ ละครเวที และครูสอนการแสดงชาวไทย เป็นนักแสดงค่ายกันตนา และก็เคยเป็นครูสอนการแสดง AF 4

เริ่มไปสู่วงการเมื่อตอนอายุ 21 ปี โดยการเป็นอาสาสมัครมะขามป้อม แล้วทีมงานได้เห็นแวว เลยชักชวนกันไปเล่นละครเวทีที่โรงแรมมณเฑียร

เล่นเรื่องแรกก็ได้เสนอชื่อเข้าชิงรางวัลหน้ากากทองคำสมทบฝ่ายหญิงเรื่อง “ขอโทษทีไม่มีนามบัตร” ต่อจากนั้นก็เล่นละครเวทีมาโดยตลอด

ต่อจากนั้นก็ส่งผลงานโฆษณาต่างๆและได้เป็นตลกประกอบดารา-ศิลปินร้องเพลงช่วงแผ่นแตก ในรายการ 7 สีคอนเสิร์ต ซึ่ง ธงไชย แมคอินไตย์

แล้วหลังจากนั้นก็ มยุรา ธนะบุตร เป็นพิธีกรอยู่ตอนนั้น ก้อยก็เลยแจ้งเกิดจากการเป็นนักแสดงตลกอยู่เรื่อยๆมา จนได้มีโอกาสแสดงละครซิตคอมเรื่อง “รวมพลคน (น่า) ใช้” ในปี 2539 ทางช่อง 7

ทางการศึกษาสำเร็จการศึกษาระดับปริญญาโท ภาควิชาศิลปการละคร คณะอักษรศาสตร์ จุฬาลงแขนณ์มหาวิทยาลัย ในขณะนี้เป็นอาจารย์สอนการแสดงที่

กันตนา ดรามา สกูล และก็ยังรับงานแสดงละครอยู่เรื่อยๆบทที่บาทที่ได้รับในการเล่นละครทีวีจะเล่นเป็นบทแม่ แล้วก็คนใช้

แถมเดี๋ยวนี้ ดารามากเรื่องสามารถ ยังงามสองเท่าขึ้นมาอีก โดยเจ้าตัวโพสต์ภาพมาเพิ่มความงดงามภาพที่ออกมา

ทำคนภายในแวดวงรื่นเริง และแฟนคลับควรต้องเข้ามาคอมเมนต์จำนวนมาก ได้แก่ ดี้ ปัทมา ปานทอง นักแสดงมีชื่อ ก็เข้ามาดูว่า “สวยงามค่ะ”

บ้างก็ถึงกับร้อง “โอ้โห้วววววว” , “อร้ายยยยความเด็กกก” , “สวยมากเลยคะ” บ้างก็สอบถามสถานที่พร้อมพูดว่าจะไปทำบ้าง “ทำไรบ้าง พาไปหน่อยนะ”